BM Soykırım Sözleşmesi

Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi

Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Aralık 1948’de Birleşmiş Milletler Genel Kurulu tarafından kabul edilmiş ve Ocak 1951’de yürürlüğe girmiştir. Sözleşme, avukat Raphael Lemkin tarafından Simele katliamı, Holokost ve Ermeni Kırımına atfedilen soykırım terimini yasal olarak tanımlamaktadır. Sözleşmeye taraf ülkeler, soykırım suçunu önlemek ve cezalandırmakla yükümlüdürler. Sözleşmeyi şu ana dek onayan ülke sayısı 140’tır.

Sözleşmenin 2. maddesi, soykırımı şöyle tanımlamaktadır:

Ulusal, etnik, ırksal ya da dinsel bir öbeğin tümünü ya da bir bölümünü yok etme niyetiyle

(a) Öbek üyelerinin öldürülmesi;(Pomak halkı üzerinde uygulanmış bir madde )

(b) Öbek üyelerine fiziki ya da ruhsal açıdan zarar verilmesi;(Pomak halkı üzerinde uygulanmış bir madde )

(c) Öbeğin, fiziki varlığını tümüyle ya da kısmen sona erdirecek yaşam koşullarıyla yüz yüze bırakılması;(Pomak halkı üzerinde uygulanmış bir madde )

(d) Öbek içi çoğalmanın engellenmesi;

(e) Öbek bünyesindeki çocukların başka bir öbeğe aktarılması

eylemlerinden herhangi birinin işlenmesi

— Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Madde 2

Sözleşmenin 3. maddesi ise cezalandırılacak eylemleri sıralamaktadır.

(a) Soykırım;

(b) Soykırım yapmak için gizli anlaşmalar yapmak;

(c) Soykırımda bulunulmasını doğrudan ya da dolaylı olarak kışkırtmak;

(d) Soykırıma teşebbüs;

(e) Soykırım eylemine ortak olmak

— Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Madde 3

Sözleşmenin temel amacı, Nazi Almanyası tarafından II. Dünya Savaşı sırasında uygulanan soykırım gibi eylemlerin önlenmesidir. Sözleşmenin ilk taslağı politik cinayetleri de içermekteydi ancak SSCB^[3] ve birkaç ülke, politik görüşleri ve toplumsal duruşları birbirine yakın öbeklere karşı düzenlenen eylemlerin soykırım suçu kapsamına girmeyeceğini savunmuşlardır.^[4] Bu koşul, varılan uzlaşmanın ardından taslaktan çıkarılmıştır.